Dit werd mij verteld door een vlieg, die ik op het punt stond dood te slaan:
Verder ....
Er waren eens vijf dwaallichten, die last hadden van sterk verschillende waanideeën.
Het samenleven in Harmonie was een grote opgave, maar door de grote verschillen ook spannend en avontuurlijk. Geven en nemen, elkaar corrigeren, de sfeer goed houden, het was heel veel werk, maar - achteraf gezien - misschien toch wel de moeite waard.
Dat het mis ging, was overigens de schuld van Gevoel. Daar was iedereen het later over eens.
Trouwens, na het grote gebeuren was er nog maar één waanidee over, en daarover waren de overblijvers het snel allemaal eens.
Maar goed, wat was er gebeurd?
Gevoel had zich op een dag verslapen en voelde gelijk - ja logisch voor Gevoel - dat iets onherstelbaars was geschied.
Een grote verdriet overviel Gevoel, dit was het einde van Harmonie.
Bij de anderen aangekomen zag Gevoel, dat Verstand zonder tanden buiten kennis op de grond lag.
Kracht, die bekend was om een moeilijk karakter, had Verstand een enorme knal voor het hoofd gegeven.
Dat was natuurlijk nooit gebeurd als Gevoel erbij was geweest.
"Sorry", zei Kracht, "Maar ik was dat eeuwige gelijk van Verstand in ene behoorlijk beu."
"Ach", zei Techno, "Ik maak mooie nieuwe tanden voor Verstand."
"Het was een een ongelukje." Sociaal probeerde de boel wat te sussen en de sfeer wat op te peppen.
Maar Gevoel besefte wat het echte probleem was. Verstand zou prachtige mooie nieuwe tandjes krijgen, maar nooit meer echt kunnen bijten.
Verstand zou na deze klap nooit meer gezond zijn.
En zonder gezond Verstand zou de fragiele Harmonie niet meer kunnen bestaan.
Sterker nog, zonder gezond Verstand kon Gevoel zich niet meer tonen.
En zonder nog maar iets te doen, te zeggen of fatsoenlijk afscheid te nemen, verdween Gevoel.